…as nosas lendas
«Onde te fuches, o meu forte carballo?»
Ás veces
cando se me supón a alma navegable
volvo a ti
nena, salitre, area, auga salgada
como a lenda da «cigüapa»
que confunde os seus pasos
Búscoche, encontreite, négote
e desexo tanto ser eu
sen os meus estúpidos medos…
E séntoche meu novamente
como aquela noite
como o foi dende antes
da fundación do mundo…
entón cesan as preguntas
e ancorado na miña mente só vives ti.
Ás veces,
cando se me supón a alma navegable,
subo a un monte que me descobre
horizontes de terra, lume, aire e auga…
como as lendas dos trísqueos.
Respiro, canto, camiño, berro, choro…
son… son eu mesmo sen as miñas ridículas vergoñas
e sento como me tapa outra pel
que me cobre dos fríos interiores
e que, ao tempo, descobre preguntas
e respostas ancoradas na miña mente…
un bico moi doce, f-Ada…
***
(Nuestras leyendas
A veces,
cuando se me supone el alma navegable,
vuelvo a ti
niña, salitre, arena, agua salada
como la leyenda de la «cigüapa»
que confunde sus pasos
Te busco, te encuentro, te niego
y deseo tanto ser yo
sin mis estúpidos miedos…
Y te siento mío nuevamente
como aquella noche
como lo fue desde antes
de la fundación del mundo…
entonces cesan las preguntas
y anclado en mi mente sólo vives tú.
A veces,
cuando se me supone el alma navegable,
subo a un monte que me descubre
horizontes de tierra, fuego, aire y agua…
como las leyendas de los trísqueles.
Respiro, canto, camino, grito, lloro…
soy… soy yo mismo sin mis ridículas vergüenzas
y siento como me tapa otra piel
que me cubre de los fríos interiores
y que, al tiempo, descubre preguntas
y respuestas ancladas en mi mente…
un beso muy dulce h-Ada…)
©V.H. & B. R.